14. Pssst, weet jij het al?

9. Een wereld van verschil

𝟘𝟘𝟠 ℕ𝕠𝕓𝕠𝕕𝕪 𝕡𝕦𝕥𝕤 𝕞𝕒𝕞𝕒 𝕚𝕟 𝕒 𝕔𝕠𝕣𝕟𝕖𝕣 Moeders mogen uit hun hoekje komen. Daar hebben we lang genoeg gezeten. Het is tijd om uit dat donkere vergetel hoekje te komen en op de voorgrond te treden. Het is tijd dat je laat zien wie je bent en wat je wilt. Wat je leuk vindt, wat je passie is en waar je goed in bent. Je plek claimen als jij, de vrouw die je bent. Dat je gaat zien hoe geweldig je eigenlijk bent en dat je voelt dat je trots mag zijn op jezelf.  En hoewel ’t misschien voelt alsof je in dat hoekje geplaatst bent, JIJ bent degene die kan beslissen dat ’t genoeg geweest is en dat je eruit wilt. Dat je eruit gáát. Niemand heeft die controle over jou namelijk. Jij bepaalt zelf. Laat jezelf niet in dat hoekje plaatsen. Take back the control. Je mag stoppen met jezelf wegcijferen en op de laatste plaats zetten en weer zelf durven te gaan leven. Niet ten dienste van, maar gewoon voor jezelf. Omdat jij er ook toe doet. Wat wil jij graag doen? 𝐈𝐤 𝐰𝐢𝐬𝐭 𝐡𝐞𝐭 𝐧𝐢𝐞𝐭 𝐦𝐞𝐞𝐫 Ik was zo ver van mezelf verwijderd geraakt dat ik zelfs op een ogenschijnlijk simpele vraag als: ‘wat wil ik graag doen?’ geen antwoord wist. Ik wist wel wat handig zou zijn of wat ik zou kunnen. Maar dat is niet hetzelfde. Ik was gefocust op de buitenwereld, niet op mezelf. En ik ging uit van m’n hoofd, niet m’n hart. Ik heb zelfs verschillende interessetesten gedaan om erachter te komen wat ik wou. Ook dat hielp niet, want er kwam uit dat ik een brede interesse had. 𝐇𝐨𝐞 𝐛𝐞𝐧 𝐢𝐤 𝐞𝐫 𝐝𝐚𝐧 𝐭𝐨𝐜𝐡 𝐚𝐜𝐡𝐭𝐞𝐫 𝐠𝐞𝐤𝐨𝐦𝐞𝐧? Door met mezelf aan de slag te gaan. Ik ben begonnen met NLP en heb zo behoorlijk wat zaken aangepakt die mij in de weg zaten. Ik merkte dat ik heel veel dingen overgenomen had van anderen. Gewoontes & gedachtes vanuit de familie of vanuit de maatschappij bijvoorbeeld. Ik had vroeger al enorme interesse in de psyche van de mens. Ik weet nog steeds niet goed waarom ik daar dan niks mee ben gaan doen. Waarschijnlijk omdat een andere opleiding ‘haalbaarder’ en handiger leek. En waarschijnlijk ook gebruik aan zelfvertrouwen. Ik heb toentertijd gekozen voor directiesecretaresse en vervolgens nog office manager bij Schoevers. Want er was altijd nood aan secretaresses en je had zowat een baangarantie als je je opleiding bij Schoevers had gedaan. Heb ik het graag gedaan? Och, ik was er goed in en vond het niet vervelend. Het helpt me nu ook nog bij m’n bedrijf. Maar mijn passie? Nee, dat toch echt niet. Ik heb me in mijn keuze laten leiden door: - Adviezen van anderen - Faalangst En zo ging het ook na mijn studie nog door. Ik ging niet voor banen die mij geweldig leken. Ik ging voor de veilige weg. Banen waarvan ik overtuigd was dat ik ze kon. Ik heb dan ook nooit als directiesecretaresse of office manager gewerkt, want ik was gewoonweg bang om af te gaan. 𝐅𝐚𝐚𝐥𝐚𝐧𝐠𝐬𝐭 Op het moment zelf hield ik mezelf echter voor dat ik vanuit een andere reden voor een bepaalde baan koos en niet voor de baan waar ik voor geleerd had. Maar uiteindelijk was het telkens een kiezen vanuit angst. Angst om af te gaan. En zo gaat dat vaak in je leven. Bepaalde dingen niet zeggen om maar niet afgewezen te worden bijvoorbeeld. Je dromen niet achterna durven gaan vanuit faalangst. Want wat zullen ‘ze’ wel niet zeggen als ’t niet lukt?’ Of ze zullen me uitlachen en zeggen: ‘ik had je nog zo gewaarschuwd/ik zei ’t toch’. 𝐕𝐞𝐫𝐥𝐨𝐫𝐞𝐧 𝐣𝐚𝐫𝐞𝐧? Ik heb geen spijt van hoe het gelopen is. Ik heb er mooie levenslessen uit mogen halen en het heeft me gebracht waar ik nu ben. Ik zie het dus absoluut niet als verloren jaren. 𝐁𝐞𝐧 𝐢𝐤 𝐞𝐫 𝐧𝐮 𝐝𝐚𝐧? Ik geloof er niet in dat je ooit helemaal ‘klaar’ bent met je ontwikkeling. Ik kan wel zeggen dat ik een stuk verder ben dan waar ik was. En hoewel ik regelmatig nog belemmeringen in mezelf tegen kom, herken ik het nu sneller en weet hoe er mee om te gaan. Maar terug in de hoek? Nee, dat nooit meer. 𝐄𝐧 𝐣𝐢𝐣 𝐖𝐚𝐧𝐧𝐞𝐞𝐫 𝐜𝐥𝐚𝐢𝐦 𝐣𝐢𝐣 𝐣𝐞 𝐩𝐥𝐞𝐤 𝐃𝐞 𝐩𝐥𝐞𝐤 𝐝𝐢𝐞 𝐣𝐞 𝐯𝐞𝐫𝐝𝐢𝐞𝐧𝐭 Liefs, Suma * Titel gebaseerd op een scene uit de film Dirty Dancing #moederschapzondernonsens #sumama #mamacoach #lifecoach #momempowerment #parentalburnout #burnout #nlp

“Zoals verwacht loopt alles anders”. Je kent deze uitdrukking misschien wel. Het is o.a. de titel van één van de vele boeken van Berthold Gunster, grondlegger van het omdenken. Als er iets is dat ik inmiddels wel begrepen heb, is dat dat ook zowat de enige realistische verwachting die je kunt hebben: dat het anders kan lopen dan je verwacht. Afgelopen week had ik ook een verwachting. De verwachting dat ik mijn Facebookadvertentie wel eens ff de ether in zou slingeren. Realiteit was toch een tikkeltje anders. Het heeft me uiteindelijk bijna een week gekost. Pretty annoying to say the least. Maar goed, het is wat het is. Je hebt op zo’n moment 3 keuzes - Niks doen - Klagen en je afvragen waarom jou dat nu weer moet overkomen - Dealen met de realiteit en er naar handelen Vroeger bleef ik vaak hangen in waarom iets nou zo was. Ik verzette me tegen de situatie. Helpt natuurlijk geen fluit. En hoe langer je in zo’n situatie blijft hangen, hoe ongelukkiger je wordt. De situatie wordt er niet beter op en je humeur ook niet. Uiteindelijk kwam ik wel in actie, maar ook dan met flinke tegenzin. Kan je een beetje indenken hoeveel energie dit kostte? Maar wat nou als je de situatie accepteert hoe die is en gaat kijken hoe je de situatie kan aanpakken? Zonder te focussen op hoe oneerlijk, hoe makkelijk het had geweest als het anders was of wat dan ook. Maar gewoon: dit is de situatie en ik ga kijken wat er nu nodig is om de situatie te veranderen. Ook al is de uitkomst anders, ik maak het beste van wat mogelijk is. Zonder oordeel. Geen oordeel over jezelf, maar ook niet over de situatie. Hoe zou dat zijn voor je? Mag je dan niet balen of verdrietig zijn als iets anders loopt dan verwacht? Tuurlijk wel. Emoties vertellen je iets. Iets wordt geraakt in jou. Je mag voelen wat je voelt. En vervolgens accepteren wat is en een nieuwe koers bedenken. Want welke koers je ook vaart: het komt altijd goed. Misschien alleen niet op de manier die jij gedacht hebt. Liefs, Suma ♥

Bijna moederdag. Een dag waarop je als moeder misschien toch wel wat verwachtingen hebt. Misschien verwacht je een ontbijtje op bed, of een mooi geknutseld geschenk. Of misschien wel een mooi gekocht geschenk. Maar wat als je verwachtingen niet uitkomen? Hoe voel jij je dan? En aan wie ligt dat dan? Waarom zijn we toch zo boos, verdrietig of teleurgesteld als onze verwachtingen niet blijken te kloppen? Verwachtingen zijn iets persoonlijks. Jij hebt verwachtingen. En dan heb ik het niet over afspraken die je maakt met iemand, maar echt het idee in jouw hoofd over hoe een bepaalde situatie zou moeten zijn. Een ander weet daar vaak niet eens vanaf. Want ‘dat kan hij/zij toch zelf ook wel bedenken?’. Niet dus. En hoef je daar dus ook niet boos om te worden. Waar zou je boos om moeten zijn? Dat de ander je gedachten niet heeft kunnen lezen? Wil je graag iets, geef het dan aan. Vraag erom of regel het zelf. Maar blijven wachten tot een ander telepathisch jouw wens ontvangt, lijkt me niet de beste methode. Dus mama, wil je iets voor moederdag; je hebt nog een week om het aan te geven ♥ Liefs, Suma ♥

Al vanaf mijn 2 e wist ik dat ik mama wilde worden. Dat is één van de weinige dingen waar ik ook nooit over getwijfeld heb. En gelukkig ben ik ook mama mogen worden ♥. Ik zag mezelf altijd als een rustige, zachtaardige vrouw en was goed met baby’s en kinderen, dus ik dacht dat moederschap me wel makkelijk af zou gaan. Easy peasy. Als de baby zou huilen, zou ik gewoon rustig blijven en hem troosten. Simple as that. En als m’n kind iets zou doen wat niet mag, zou ik kalm het gesprek aangaan. Hahaha. Blijkt dus niet zo te werken… Who knew? Dat werd me direct na de geboorte van onze eerste zoon al pijnlijk duidelijk. Hij viel lastig in slaap. Of ja, hij viel eigenlijk alleen op/bij mij in slaap. En dat was nog niet eens het grootste probleem. Het probleem was dat iedereen daar ongevraagde adviezen over ging geven. En dan natuurlijk niet allemaal hetzelfde advies, nee, iedereen had z’n eigen methode. Vreselijk! Daar zat ik dan met m’n eerste hummeltje, doodop en zo onzeker als moeder als ’t maar zijn kon. Totdat ik besloot het op mijn eigen manier te doen. Mijn eigen hart te volgen. Niet makkelijk met alle leden van de moedermaffia om je heen, maar wel DE manier. Áls ik moeders al advies geef, is het alleen nog maar: volg je eigen hart en doe wat goed voelt voor jou. En dat geldt voor alles rondom het moederschap. Laat je niet gek maken door anderen. Die andere moeders doen ook maar wat. En jij hebt er thuis mee te dealen, niet zij. Jij kent jouw kinderen en jouw normen en waarden het beste, niet een ander. Laten we met z’n allen stoppen met die ongevraagde adviezen. Daar wordt niemand gelukkig van. No more momshaming, let’s do #mombracing ♥♥♥ Liefs, Suma

Ik ben altijd een gever geweest, een verzorgend type. Nu nog steeds trouwens, alleen geef ik het nu ook aan mezelf. En zelfs eerst aan mezelf. Dat is wel nieuw. Maar werkt zoveel beter. In eerste instantie voelde het vreemd. Alsof ik met iets heel egoïstisch bezig was. Maar het is allesbehalve egoïstisch. Ik merkte dat hoe meer ik voor mezelf opkwam en voor mezelf zorgde, hoe meer liefde ik voelde voor de mensen om me heen. Liefde moet gedeeld worden. Maar kan alleen als je bij jezelf begint. Dus, zeg nee tegen iets wat je niet wilt doen, zeg ja op een dagje ertussen uit zonder kids, trek je even terug als je dat nodig hebt. Doe alles wat nodig is uit zelfliefde. En zie hoe je liefde voor anderen evenredig groeit aan de liefde voor jezelf. Let love rule ♥